Plots hoor ik boven ons een zachte plof. Ik kijk omhoog — en daar staat hij.

Miauwtinus. De naaktkat. Roze, glimmend, rimpelig en trots. Geen enkele rat durft hem ook maar aan te kijken zonder een kleine hartaanval te krijgen.

“Bertus?” miauwt hij. “Ik hoorde lawaai. Problemen?”

Kloas wijst trillend naar de twee stenen. “De drammers zitten aan de andere kant! Ze willen d’r in!”

Miauwtinus loopt naar voren, zet één poot op de bovensteen, buigt voorover en blaast een diepe, angstaanjagende FFFFFSSSSSHHH.

Aan de andere kant horen we direct paniek.

“Kat!” “Wegwezen!” “Ren!”

De drie-tandige drammers stuiven weg alsof de duivel zelf ze achterna zit.

Ik grijns breed. “Miauwtinus… perfecte timing.”

Hij knipoogt even. “Roep me maar als ze terugkomen. Ik blijf in de buurt.”