Diezelfde middag hoorden we boven een oorverdovend WHOOOEOEOEOEOEOEOE. Kloas schoot overeind. “Bertus, bodemdekking! ’t Stofzuigermonster komt!”

We doken onder de plank, maar jawel hoor — dit keer gingen de mensen grondig schoonmaken. De slang kwam zo dicht bij onze kier dat ik mien snorharen bijna kwijt was. Kloas gilde: “Hij slurpt ons er straks bie op! Pak mien poot as ik wegvlieg!”

We renden, buitelden, doken door een kier die ik nog nooit eerder gebruukt had. Kloas bleef halverwege steken omdat hij te veul chips had gegeten die week. Ik moest hum los rukken, en we rolden samen de diepte van de spouw in.

Toen de rust weerkeerde, lagen we op de grond te hijgen. Kloas keek mie an en zei: “Zien doe wel, Bertus… zonder mie was je dood. Of andersom.” Ik lachte weer voor het eerst sinds dagen.