Ik ben verder gaon met ’t schatkaart-mysterie. Vandaag wees de krabbelde pijl naor de grote verwarmingsbuis. Die herriemaker. Bij elke woef van de cv schrok ik zo dat ’k bijna mien snorharen verloor. Maor ik kroop mooi achter de buis langs en volgde de krabbelstreep.

Toen ik bij ’t luchtrooster kwam, heur ik zacht gefluister. Ik dacht eerst dat ’t de wind was, maor nee — ’t rooster zelf leek te zingen. En wat vond ik daor? Een heel dun stukkien jonge kees, net veur mie deur ’t rooster gedrukt. Misschien van de kindern? Misschien van ’t lot?

Opnieuw een hint, opnieuw een hap. Lekker zacht ook.