Ik lag mooi op mien nestje, beetje soezerig, toen ik wat vreemds heurde. Tik… tik… tik… Nee, geen mensenvoeten. Ook geen kattepoot’n. Druppels.

Ik kroop dichter naor de koude muur, keek deur de kier omhoog en ja heur: een dikke drup water viel van de keukenkraan op de vloer. Plok. Ach, dacht ik, één drup kan geen kwaad.

Maor toen kwam drup nummer twee. En drie. En toen een hele slinger druppen achter mekaar. Ik rook de ellende al: lekkage.

Binnen een half uur stroomde er een dun straoltie water langs de spouw. Mien nest werd klam. Mien keesvoorraad begon te drijven. En mien humeur zonk sneller dan een oude broodkorst in de soep.