Nou, vandaog kreeg ik ’t officieel te heuren: Miauwtinus is gien vijand meer.

Ik was op zoek naor een nieuw nestplekkie toen een losse lat van de kast omlaag klapte en mie klem zette. Mien pootje zat vast en ik kon niet weg. Toen ik omkeek zag ik hum al an kommen — Miauwtinus, de kale jager.

Ik dacht: “Nou is ’t gebeurd. Doe wordt kattenvoer.”

Maor hij duwde de lat niet verder. Hij duwde hum omhoog. Met z’n kop! Hij keek mie strak an, miauwde zacht, en stapte achteruut zodat ik eruit kon wankelen.

Ik strompelde naor de kier en hij liep mee, in rustig tempo, alsof hij zeggen wol: “Kom maar, ik bescherm oe wel.”

Toen ik veilig binnen de spouw was, liet hij iets op de vloer vallen. Een klein, maar perfect blokjien kees. Vers, geel, en duidelijk niet per ongeluk.

Ik keek hum an, hij miauwde zacht.

En zo is ’t gebeurd: Miauwtinus — de kale nachtmerrie — is nou mien bloot, warmhartig maatje.