Op de vijfde dag staan we voor de allerlaatste laag. Het voelt zacht, brokkelig. Één goede duw is genoeg.

“Klaar, Kloas?”

“Klaar.”

We zetten onze pootjes tegen de muur.

KRRRRRAK.

Er ontstaat een scheur.

Nog één duw.

KRAK—PLAF!

De muur barst open en we tuimelen bijna de voorraadkamer in. De geur van verse kees komt ons tegemoet — warm, romig, perfect.

Maar dan ruik ik iets anders. Iets zoets. Iets bekends.

Ik kijk op.

En daar staat ze.

Lammertien.

Met haar zachte ogen. Met haar trillende snorharen. Met een klein mandje keesblokjes in haar pootje.

“Bertus?” fluistert ze. “Ben jij dat… echt?”

Mijn hart doet een salto. Kloas fluistert achter me:

“Nou Bertus… dit is nog betere kees dan de hele voorraadkamer.”

Ik slik, glimlach, en weet het zeker:

Dit avontuur is nog lang niet voorbij.