Vandag gebeurde der wat bijzonders. Miauwtinus lag op de grond, uitgestrekt om warm te worden. Z’n kale bast lag tegen een zonnestraal. Ik kwam voorzichtig dichterbie achter de kier. Ik wist dat hij mij rook — dat doet hij altied.

Maor in plaats van op mie af te schieten, draaide hij z’n kop en keek mie met rustige oog’n an. Toen stak hij heel langzaam een poot naor de kier. Z’n klauwen bleven netjes binnen. Dat was geen mepslag. Dat was… een groet.

Ik stak mie snorharen een paar millimeter verder deur de kier en hij miauwde zachtjes terug. Toen riep een van de mensen hum, en hij huppelde weg, z’n kale hamerkontje wiegende in de lucht.

Later vond ik op dezelfde plek een klein stukkie kees. Misschien viel ’t zomaar, maor ’k denk dat Miauwtinus der wat mee te maoken had.