Vandag kreeg ik de schrik van mien leven. De mensen hebt een kat kocht — maor niet zo’n normale pluizige. Nee, een naaktkat! Gladder as een natte paling en kouder dan de noordmuur in januari. Ze noemen hum Miauwtinus.

Ik zag hum voor ’t eerst toen ik net achter de plint zat. Hij liep langs as een bloot gespierd spook, z’n huid rimpelde bij elke stap. Z’n oog’n gleden over de vloer alsof ze door alles henne kon keken. En hie rook mie, dat wist ik meteen.

Ik bleef doodstil zitten, tot zelfs de spin dacht dat ik dood was.

Toen hij eindelijk weg was, viel er boven mie een klein vergeeld kruimeltie kees deur de kier omlaag. ’t Huus gaf mie een troosthapke, denk ik.