Ik dacht dat ik ’t ergste had had, maor nee hoor. Vandag werd ik achterna zat door de kale flits zelf. Ik was op weg naor de keuken veur een mooi stukkie kees onder de kast, en opeens — ZOEF — schoot Miauwtinus langs de tafelpoten.

Hij glee bijna weg op z’n naakte buik, maor herstelde hum razendsnel. Hij keek mie an met grote ogen en kwam op mie an sprinten.

Ik rende as een dolle onder de plint langs. Hij probeerde z’n poten deur de kier te duwen, maor z’n kale lijf was te breed en te glibberig. Hij bleef vastzitten, miauwde boos, en ik kon net op tied wegvluchten.

Later, toen ’t weer rustig was, zag ik een klein brokkien kees liggen bij de kier. Alsof iemand mie belonen wol veur ’t overleven. Ik nam ’t dankbaar an.