Het was een gure nacht. Ik kroop wat dichter bij de warme buizen, maor boven op de vensterbank lag Miauwtinus, rillend. Naaktkatten hebb’n gien jas, en dat zag je. Hij trilde as een rietje in de wind.

Hij miauwde zacht — niet dreigend, maar zielig. Ik zat in de spouw en luisterde. Er zat maor weinig jachtlust in die miauw. Eerder… honger. Of kou. Of beide.

Ik piepte heel zachtjes, gewoon om te kieken wat er gebeurde. Hij keek om, z’n oren gingen overeind, maor hij miauwde alleen maar zachter.

Even later vond ik, net onder de plint, een vergeten stukkie kees. ’t Was oud, maor goed genoeg. ’t Leek wel of de nacht mie liet weten: “Er is meer an dat beest dan klauwen.”