Vandaog kwam ik bi’j de grootste aanwijzing van de hele kaart. ’t Leidde naor de bodem van de spouw: de plek die ik altijd vermied, omdat daar de Kierschudder zit — een gammel plankien dat trilt as de wasmachine draait.

Toen de mensen boven begon te wassen, begon dat plankien te schudden as een loslopende trekker op keien. Ik wachtte tot ’t ergste voorbij was en sprong ernaor toe. En daor, onder het plankien, lag ’t slotstukkie van de schat: een prachtig, vers blokje kees, nog licht warm van ’t huis boven.

En naast de kees: de waarheid. ’t Laatste symbool op de kaart was een teken dat ik herkende. ’t Was van ’t kind van de woning. Die moet mien wekenlang volgd hebben, mien paad’n tekend hebben en mie stiekem kees toegegooid. Een kleine vriend, zeg maar.

Ik nam ’t blokje mee, deelde een kruimel met Klaos, en dacht: Deze schatkaart is gien einde van ’t avontuur — ’t is ’t begin van vriendschap.

Tot de volgende keer,

• Muis Bertus, speurder van de spouw