Dagen gingen voorbij, en elke keer dat ik Kloas zag, voelde ik de afstand groter worden. Niet omdat ik dat wilde — maar omdat het gebeurde. Mijn leven verschoof langzaam naar de voorraadkast, naar Lammertien, naar een toekomst die ik nooit had durven dromen.

En toen kwam de dag waarop Kloas zei:

“Bertus… ik denk dat we allebei weten dat dit niet meer werkt. Jij hebt je liefde gevonden.” Hij slikte. “En soms… moet een muis iemand laten gaan om iemand anders vast te houden.”

Ik voelde mijn hart breken. Voor hem. Voor ons.

Maar ik wist dat hij gelijk had.

Ik stond op, liep naar hem toe, en legde mijn poot op de zijne.

“Kloas… je bent mijn beste vriend. Maar ik kan niet twee kanten tegelijk op lopen.”

Hij knikte. Niet boos. Niet verdrietig. Alleen… berustend.

“Ga naar haar, Bertus.”

En dat deed ik.