Wij wouden natuurlijk ook gewoon een plekkie. Maar die Drie-Tandige Drammers waren net zo gastvrij als een val met pindakees.

Ze begonnen meteen met intimidatie:

• Ze gooiden pecannoten op ons.
• Ze ratelden met hun staarten om ons uit de kier te jagen.
• Ze slopen ons mini-nest dat we net mooi aangeveegd hadden.
• En het ergste: ze zetten hun stinkend lijf midden in onze looproute zodat we er niet langs durfden.

Toen Kloas per ongeluk in hun graafwerk trapte, was de maat vol. Ik zei:

“Luuster, grote knagers… wij bint niet van plan om te verdwijnen. Wij hebben de spouw overleefd, lekkage overleefd, en Miauwtinus… en die is kale en kwaoj. Dus denk niet dat wij bang bint veur een stel half-tandige rammelaars.”

De leider siste: “Oorlog dan!”

En toen begon het: De Eerste Binnenstadse Muizen-Ratten-Oorlog.