Het Keesgât — dat was hoe zij het noemden. Een kier onder de muur die rechtstreeks naar de keesboer leidde. Alleen… het gat was nog niet af. Het liep dood na 1,5 meter.

Toch was het het meest waardevolle punt van het huus.

Wij wisten: Als WE daor grip op krijgen, heurt het huus een beetje van ons.

Dus maakten wij een plan. Kloas en ik stonden boven het tunneltje, midden in de nacht, toen we het uitvoerden.

Kloas tikte met een stokje op de buis: ding-ding, ratten denken meteen aan gevaar. Ik slingerde broodkruimels aan de andere kant, zodat ze dachten dat er inbraak was. En toen ze allemaal die kant op holden, sprongen wij direct in het tunneltje en zetten twee stenen klem voor de ingang.

Toen de Drammers weerkwamen, stonden ze te vloeken alsof ze allemaal hun laatste tand verloren hadden.

“BERTUS! KLOOOAAAS! DIT IS OORLOG!”

Maar dat was het al. En wij stonden niet slecht.