Vannochtend bin ik op pad gaon. De leidingen binnen ’t beste paad deur de spouw: mooi smal, mooi donker, mooi beschut. Maor verrek, wat een lawaai maakt dat ding as de mensen douchen! ’k Schrok mie half dood en slipte bijna van de buis of.

Toen ik weer wat bij kennis kwam, zag ik ’n gat in de baksteen. Dat zag der uut as een goeie afsnieder naor mien kees. Ik kroop erdeur, maor wat denk ie? Daor zat een dikke spin. Gien gewone spin ok, nee, een lompe zwarte met poten as antennes. Ik heb mien moedig holden, heur schön gevraagd of ik erlangs mocht — ze keek mie an, trok heur poten in en liet mie deur. Best aardig beest, eigenlijk.

’t kees lag nog steeds te ruuken in de verte. Nog even volholden, Bertus.