Joa, daor zit ik dan. In de smalle, tochtige spouwmuur van ’t olde huus an de Brink. ’t Is hier donkerder as in de kont van een mol, maar ’k heb ’t toch best naor m’n zin. ’k Heur de mense boven mie lopen en brommen, en af en toe rammelt de verwarmingspijp, as of ze mie welkom hetten.

Vannacht viel der wat tussen de stienen: een geel glimmend stukkie geluk. Kees! Maor ja… ‘t kwam net op ’n plekkie waor ik nog niet bie kan. ’t Ligt der mooi, ’t ruukt heerlijk, maor voorlopig kan ik doar gien snik van proeven. ’k Heb mien plannen al maok: morgen gaok de route verkennen.