En ja heur… vanmörgen was ’t zover. Een dun straoltie zonlicht kwam deur een kier, precies op dat stukkie goud. Ik kroop ernaor toe, voorzichtig over de loszittende steen, langs de spin (die mie vriendelijk toeknikte) en hup - een sprongetie over een scheur in de muurbodem.

En daor lag ’t. Mien kees.

Ik heb ’t hele stukkie opvreten. Elke hap smaokte naor overwinning, avontuur en een tikkeltie stof.

Nou ja… bijna hele stukkie. ’k Heb ’n kruimel bewaord veur Klaos. ’k Ben tenslotte een muis van eer.

Tot de volgende avonturen,

• Muis Bertus, spouwmuur-blogger in hart en nieren 🧀🐭