De dagen d’rna was ze der steeds. Soms achter de verwarmingspijp, soms bie de koude noordmuur, soms zat ze gewoon op mie te wachten langs de leiding. En ik, domme oude ik, stond telkens te glimmen as een gloeilamp.

We vunden samen eten. We deelden kees, brood, wat chips die iemand van tafel liet vallen — alles smaokte beter as zij erbie was.

Ze vroeg naor mien avonturen, ik vroeg naor heur verleden. Ze lachte veurzichtig, alsof ze al te veul ellende achter de rug had en dit de eerste keer was dat ze weer durfde te genieten.

En ik wist: Bertus, dit giet goed. Heel goed.