Vanavond gung ze weg. Ik liep met heur mee tot de laatste kier van het huus. Ze keek nog één keer achterom.

“Bertus… ik heb nog nooit iemand had die mie zo laot lachen hef. Dank joe.”

Ik wou heur vasthouden, maor dat kon natuurlijk niet. Ze liep de nacht in — licht, langzaam, moe. En ik bleef achter.

Toen ik terug kroop naor mien plekkie, voelde ik mie zwaarder dan ooit. Ik keek op de grond… en ja heur: daor lag een klein, rond stukkie kees. Misschien van heur. Misschien van Miauwtinus die met mie meeleeft.

Ik at ’t op, heel rustig, en dacht: Somtieds past liefde niet in dezelfde spouw. Hoe graag je dat ok wilt.

En zo heb ik heur laten gaon. Maor vergeten? Dat doe ik nooit.