Ik was druk bezig mien kees en spullen naor hoger terrein te slepen toen Kloas kwam aanstormen. Nou ja, aanstrompelen is beter. Hij holdt nog al, maar z’n buikje loopt meestal voorop.

“Bertus! Bertus! De spouw loopt vol! Ik zweer oe, mien staart wordt al nat!”

“Dan moet doe naor boven,” zei ik. “Dat probeer ik! Maor mien vacht wordt zwoar van ’t water en ik glij op elke steen weg alsof ik op zeep loop!”

Hij maakte een rare sprong, slipte, en eindigde op z’n rug. Ik moest lachen, al had ik eigenlijk haost gien tijd veur humor.

We besloten: we moeten verhuizen. De spouw werd te nat, te glad, te gevaarlijk. Als dit zo door ging, dreven we richting fundering.