Vandag zag ik ineens dat de spouw weer een beetje kleur had. De tocht voelde minder koud. De buizen klonken minder eenzaam. En toen dacht ik: Ben ik dan toch weer een beetje heel?

Kloas kwam op mie af sloffen. “Bertus, ik heb iets nieuws gevonden. Een knap klein gaatien dat misschien naor de wasmand leidt. Zullen we even kieke?”

Ik keek hum an. Hij deed alsof hij onverskillig was, maor ik zag wel dat hij opleefde van al die avonturen samen.

“Joa,” zei ik. “Laten we maar weer eens iets geks doen.”

En zo gingen we — twee muizen, één gebroken hart, en een vrundschap die sterker bleek dan ik ooit had verwacht.

Het doet nog wel eens zeer, heur. Soms ruik ik iets dat mij an Lammertien doet denken. Soms voel ik dat lege plekkie nog.

Maor dan is daar Kloas. Die bromt, lacht, duwt, en sleept mij deur alles hen. En elke avond geeft hij mie het laatste kruimeltien kees dat hij vindt.

Dat is gien liefde. Maor dat is wel geluk.