Sorry dat ik eem niet post heb, was mien telefoon kwiet. Anyway…

Sinds Lammertien vertrokken is, loop ik al dagen rond as een versleten sok. Mien pooten slepen, mien snorharen hingen, en zelfs een mooi stuk kees kreeg mij niet beter op gang.

Totdat vanochtend opeens een bekende kop in de kier verscheen.

“Bertus… doe ziet d’r uut as een natte dweil. Wat is dit nou?” Het was Kloas, de oude brompot onder de muizen, maor met een hart van goud — diep verstopt, dat wel.

Ik vertelde hum alles. Van Lammertien, heur allergie, het afscheid… Hij keek mie an, kneep de ogen samen en zei: “Nou… dan ga’k oe wel even opvrolijken. Er is hier genog ellende om samen tegenan te knokken.”

En zo begon het herstel. Niet met liefde, maor met vriendschap… en chaos.