Nu zit ik dit te schrijven in de verhuisdoos, hoog en droog, tussen oude truien van de mensen. Het ruukt hier wel vreemd — beetje mens, beetje zeep — maor ’t is warm en droog.

Kloas ligt naast mij te hijgen alsof hij een marathon gelopen hef. “Bertus,” zei hij, “dit was het spannendste wat ik ooit beleefd heb. Kunnen we morgen misschien gewoon een rustig dagien doen?”

Ik lachte. “Nee, vriend… met mij krijg doe nooit rust.”

Miauwtinus ligt onder de tafel, houdt ons in de gaten, alsof hij waken wil tot de reparateurs komen. En ik? Ik heb de meeste van mien kees weer veilig. En Kloas ok.

En eerlijk is eerlijk: De spouw mis ik al, maor soms moet je verhuizen om te blieven leven. Zolang wij met z’n tweeën bint — en Miauwtinus ons geen mep geeft — komt het wel goed.