Vannacht was der ’n storm. ’t Huus kraakte as een schippersknecht met rugpijn. De wind blies zo hard deur de ventilatiegaat’n dat ik bijna de andere kant uut suisde. ’k Heb mie met beide voorpoot’n an een roestige spijker vastklemd. Ik dacht: “Dit is ’t. Bertus, je hebt een mooi leven had.”

Toen ’t eilaas rustiger werd, kroop ik dieper de spouw in. ’t Keesluchtie was zwakker, maor daor was ’t nog. ’k Wist: dit is mien kans. Maor onderweg zakte de hele bodde van een oud muizennest in. Weer een obstakel. ’t Leven van een spouwmuis is zwoar werk, heur.