Vandag ging alles mis. Lammertien nieste al een paar dagen, maor vandaog was ’t echt mis. Haar oog’n traanden. Ze ademde zwaar, as of elke haal zeer dee. Ik ging direct naor heur toe.

“Gaat ’t wel met joe?” vroeg ik.

Ze schudde langzaam heur koppie. “Bertus… ik moet oe iets vertellen. Ik heb ’n erge stofallergie. Dat heb ik al heel lang.”

“Ja, maor de spouw hef veul stof. Dat weet ik. Dan zoeken we toch een schoner hoekie?” zei ik.

Maor ze keek mie an, heel ernstig.

“Bertus… dit huus is te erg. ’t Stof, de isolatie, ’t tocht… ik word hier steeds zieker. Ik kan hier niet blieven. Maor doe… doe heurt hier. Dit is jouw plekkie. Jouw leven. Jouw avonturen.”

Mijn hart zakte as een brokkie steen omlaag.

Ik wou zeggen: Dan ga ik met oe met. Maor ze legde heur poot zacht op mien schouder.

“Bertus… doe kunt gien rust houden. Doe leeft veur beweging, veur gevaar, veur gekkigheid. Ik heb stabiliteit nodig. Een rustige plek. Een schuurtje. Een zolder vol holt en lucht. En doe… doe bent gebouwd veur de spouw.”

Ik kon niks zeggen. Alleen knikken.