Ik zit samen met mijn trouwe makker Kloas diep in het Keesgât. We hebben zojuist onze beste verdedigingsactie ooit uitgevoerd: twee grote, zware stenen stevig voor de ingang geschoven.

Net op tijd ook, want direct daarna verschenen ze…

De drie-tandige drammers.

Drie ratten, groter dan gezond is, met drie kromme tanden die irritant tegen elkaar tikken.

Klak… klak… klak.

Kloas trilt naast me. “Bertus… ze proberen d’r doorheen te komen! Ik hoor ze duwen!”

Ik luister. Ze krassen, schuiven, bonken.

Maar die twee stenen? Die zitten muurvast.

“Laat ze maar,” zeg ik rustig. “Zolang die stenen blijven staan, komen ze er niet door. En wij hebben tijd om na te denken.”